سلام بمبئی را  می توان نماد بارزی از سطحی ترین نوع فیلمنامه در سینمای ایران برشمرد ، یک فیلم فارسی تمام عیار با کلیشه ترین شکل ممکن در داستان که هم از لحاظ فرم و چه از جنبه محتوا به وادی ابتذال بسیار نزدیک می شود .

سازنده های ناتوان عموما به چنیش های جذاب ناپخته در ویترین نمایش برای تماشاگران عام با تمسک به چهره های سرشناس و پولساز برای فیلم، خود را علاقه مند نشان می دهند و این اثر نیز از این قاعده مستثنی نیست ، کنار هم قرار گرفتن محمدرضا گلزار و بنیامین بهادری همان رویه تکراری شوی توخالی سوپر استارهاست که اساسا نمی تواند خلاء های عمیق سناریو را جبران کند.

سیر ابتدایی داستان نیز به قدری کلیشه وار و ساده است که بیننده تصور می کند برای خلق موقعیت های این داستان از یک رهگذر بیگانه با سینما در خیابان سوال شده است و به او گفته اند فورا اولین پاسخی را که ذهنتان می آید بگویید. به طور مثال به بهانه جزوه گرفتن در دانشگاه قرار گذاشتن ، پنچر شدن لاستیک ماشین مدل بالای کاریشما و ... مضاف بر اینکه در دیالوگ داستان و محاورات بین شخصیت ها ، باز هم کاملا این احساس بوجود می آید که کوپکترین زحمتی برای نگارش دیالوگ های داستان کشیده نشده است .

در مجموع سلام بمبئی عامیانه ترین شکل رمانتیک از یک داستان است که با عرض معذرت برای آن دسته از دختران و پسرانی که می خواهند دو ساعت در کنار یکدیگر هورمون های کاذب عشقی در بدنشان ترشح شود ، پیشنهاد نسبتا خوبی است .

منبع :salamcinama.ir