" نفس " ساخته نرگس آبیار بی شک از آن دسته فیلم هایی خواهد بود که  بعضی از مخاطبان آن را خیلی دوست خواهند داشت و برخی دیگر آن را اصلا نخواهند پسندید. به عقیده من مخاطب بین این دو دسته، شاید برای این فیلم وجود نداشته باشد! و اما من از آن دسته مخاطبانی هستم که بی اندازه این فیلم را دوست داشتم و تا پایان ، مشتاقانه  به تماشای این فیلم نشستم. "نفس" شاعرانه ای آرام است که از دیدگاه یک کودک با بازی بسیار درخشان سیده ساره نور موسوی  روایت می شود. روایتی از دنیای بی آلایش، ساده، بی پروا، معصوم و دوست داشتنی دختر نقش اول فیلم. کودکی که در مواجهه با جهان پیرامونش ،داستان می سازد، روایت می کند و تصاویر ذهنی برداشت های خود را برای مان  با انیمیشن های بدیع، به تصویر می کشد. درست انگار شما سوار به ماشینی شده اید و وارد مغز کوچک اما پر هیاهوی نقش اول داستان می شوید. سفری خیال انگیز و بدیع .گمان می کنم این تجربه شخصی دوران کودکی خود خانم آبیار در مواجه با جهان باشد. جهانی پر از تصویر های خیالی و روایت گونه. بسیاری از نویسنده ها و شاعران ها در دوران کودکی خود چنین تصاویری را تجربه کرده اند و اصولا اکثر ما، کودک هایی این چنین که برای خودشان داستان می سرایند و از هر تصویر و جسم کنار خود، موجودی برای روایت گری و قصه پردازی درست می کنند را جایی دیده ایم. کودکانی متفاوت که اگر استعدادشان شناخته شود، می شوند خانم آبیار ،که به شیرینی روبروی مان می نشینند و شاعرانه شان را برای ما تعریف می کنند تا ما لذت ببریم.
از سوی دیگر شاید خیلی از مخاطبان این فیلم، نداشتن قصه و خط داستانی را از مهمترین نقاط ضعف این فیلم بدانند اما به عقیده بنده این  موضوع کاملا نقطه قوت اثر می باشد. شما بدون اینکه با یک داستان خاص روبرو باشید بیش از دو ساعت روبروی دغدغه های فکری یک کودک هفت ساله می نشینید و با آن در جهان خیالی اش سفر می کنید بی آنکه خسته شوید و بی آنکه به قول شهرزاد بپرسید : " خوب که چی؟". هرچند فیلم نقاط ضعف هایی هم دارد . مثلا می شد بعضی از سکانس ها را حذف کرد نه به این خاطر که بدون آنها هم می شد این فیلم زیبا و اثر گذار باشد بلکه فقط به خاطر کوتاه کردن زمان فیلم. البته چون من کل سبک کار را دوست داشتم زمانش اصلا برای من سخت و غیر قابل تحمل نبود.
این نکته را هم باید اضافه کنم که کلیت کار و نگاه کودک ماجرا مرا یاد نوشته های شل سیلور استاین شاعر و تصویر گر بزرگ کودک انداخت. در تمام طول فیلم بعد از اینکه خط ماجر را فهمیدم، می ترسیدم که نکند چون این کار توسط یک آدم بزرگ نوشته می شود دیدگاه و روایت ها از آن حالت کودکانه خارج شود و شعار گونه در فیلم جای بگیرد، که خوشبختانه اصلا اینگونه نبود. به همین دلیل فکر می کنم که بخش زیادی از این روایت ها، تجربه ذهنی خود خانم آبیار باشد که اینگونه زیبا قلم زده شده است. و شاید هم نباشد که آنوقت صد برابر آفرین و مرحبا می بایست نثار نویسنده کار نمود.
در مجموعه برای کسانیکه دوست دارند خط داستانی را دنبال کنند و اتفاق ها و روایت ها برایشان جذاب است توصیه می کنم که سراغ این فیلم نروند و برعکس برای کسانیکه به دنیا، آرام، شاعرانه همراه با تصویر پردازی های خیال گونه نگاه می کنند توصیه می کنم حتما این فیلم را ببینند. 
به عقیده من " نفس " یک فیلم قابل ستایش است . فیلمی که در آن یک کودک هفت ساله شما را پای پرده بزرگ سینما می نشاند و شروع می کند  به روایت سازی  برای شما از مواجه شدن خود با پدیده ها و اتفاقات پیرامون. و همینجور شما را دوساعت اسیر خودش می کند ...
و در پایان امیدوارم تقدیر شایسته ای از این کودک با استعداد سینمای ایران شود.هرچند متاسفانه در جشنواره امسال این اتفاق نیفتاد.

منبع :salamcinama.ir