زندگی یک خانواده ی ایرانی در سالهای پایانی دهه ی پنجاه و ابتدای دهه شصت را، در نفس ببینید...

زمانی که خانواده ها در آن به جهت مبارزات با رژیم شاه ودر نهایت پیروزی انقلاب اسلامی و بعد از آن هم وقوع جنگ تحمیلی سراسر دچار تغییر و تحول بودند.

اما این تحولات تاریخی محور داستان نفس نیستند هرچند به زیبایی تمام بازسازی می شوند؛ نفس روایت زندگی یک دختر بچه از زبان خودش است ، که حالا دربستر اتفاقات تاریخی به پیش می رود و تحولات تاریخی کاملا در لایه های زیرین والبته در حاشیه با صدها نوستالوژی همراه می شود که هر ایرانی با آنها هزاران خاطره دارد به همین دلیل بیننده طولانی بودن روایت را حس نمی کند.
گنجاندن این نوستالوژی های ریز و جزئی یکی از ویژگی های سبک فیلم سازی نرگس آبیار است.

فیلمنامه «نفس» بر پایه ملودرام و تضادهای کمدی و با استفاده از لهجه های محلی ایران است در حالی که کمتر به آن ها در سینما توجه می شود، به همین خاطر مخاطب را نه با معضلات مرسوم جامعه که با سبک زندگی خانواده ی ایرانی آشنا می کند که این هم از دیگر ویژگی های سبک خانم آبیار است.

"نفس" طولانی و کش دار است اما در سبک خانم آبیار برای اینکه بیننده بتواند با احساس شخصیت های داستان همراه شود، به ناچار باید به اطناب و طولانی کردن داستان رضایت داد تا بتوان تک تک احساسات را نشان شد. همان سبکی که در شیار ۱۴۳ هم دنبال شد .این موضوع باعث شده تا تصاویر بسیار طولانی و مستندواری با روایت کودکانه از آن زندگی ارائه شود.

اما نکته ای که توجه همه را جلب کرده و ظاهرا عوامل فیلم به آن توجهی نداشتند ،این است که ظاهر کودک در شش سالی که در فیلم به تصویر کشیده می شود، یکسان بوده و تغییری حتی در رشد بدنی او به چشم نمی خورد در حالی که وی در سن و سالی است که به شدت تغییر شکل در آن وجود دارد که ظاهرا برای قوت دادن به جنبه ملودرام فیلم، نرگس آبیار تصمیم گرفته نقص کودک ماندن را به ارتباط گرفتن بیشتر مخاطب با روایت کودکانه داستان ترجیح دهد.

کمتر کارگردانی را می توان یافت که بتواند بازی ای را که لازم است از بازیگرانش بگیرد که یکی از مهم ترین ویژگی کارگردان های مشهور مثل #کیارستمی است. خصوصا اگر لازم باشد این بازی مورد قبول و باور پذیر را از یک کودک انتظار داشت که آبیار با موفقیت ازین آزمون بیرون آمده است و حتی در نوستالوژی اصلی داستان یعنی #ننه_آقا به خوبی دنبال کرده است.

ظاهرا خانم آبیار سبک خود را انتخاب کرده و علاوه بر جنبه ملودرامی و نوستالوژیک بودن، تکیه فیلم هایش بر سکانس های آخر است که به خوبی هم در شیار ۱۴۳ و هم در نفس اجرا کرد.

در سکانس آخر نفس یک مرگ کودکانه و یک عروج مظلومانه را به تصویر می کشد که با توجه به روایت کودکانه داستان از اول و همراه کردن مخاطب با زمینه های طنز و انیمیشن های ذهنی کودک، ببیننده را تحت تاثیر قرار می دهد.

دیدن نفس علاوه بر این که شما را به یادهزاران خاطره شیرین می اندازد ، درسی تلخ از جنگ را به یادشما می آورد.

منبع :manzoom.ir