سید محمدرضا خردمندان برای ساخت « بیست و یک روز بعد » قطعاً تحت تاثیر فضای امروز سینمای ایران نبوده است. فضایی که در یک سوی آن ،داستانهای آپارتمانی که به خیانت افراد به یکدیگر منجر می شود و در طرف دیگر کمدی های جنسی که با محوریت ارتباط زنان و مردان به اکران می رسند. در این فضای آشفته، خردمندان « بیست و یک روز بعد » را ساخته که سینمایی قصه گوست و قهرمان دارد.

مرتضی قهرمان نوجوانی است که در مقدمه ، پسرکی معرفی می شود که عاشق فیلمسازی است و دنیای مختص به خود را دارد. اما با گذشت دقایقی از داستان ، مرتضی رویاهایش را کنار می گذارد و تبدیل مرد جنگنده ای می شود که باید آمپول یک میلیون تومانی را به هر روشی که ممکن است بدست آورد تا از این طریق مانع از فلج شدن مادرش شود. قهرمانانی از جنس مرتضی سالهاست که از سینمای ایران حذف شده اند. قهرمانانی که می شد آنها را در فیلمهایی نظیر « بچه های آسمان » یا « بادکنک سفید » دید که علی رغم سن و سال کمشان، همتی بزرگ داشتند و درس زندگی به مخاطبشان می دادند.

فیلمنامه در ادامه شخصیت های دیگری از جمله مادر را به قصه اضافه می کند. زن تنهایی که با مشقت فراوان اقتصاد خانواده را تامین می کند و علی رغم اینکه خسته و ناتوان شده، اجازه نمی دهد تا کودکانش روی خسته اش را ببینند. ارتباط میان مرتضی و مادرش و دیالوگ های کنایه آمیزی که این دو درباره زندگی بر زبان می آورند، به خوبی نشان می دهد که خردمندان و ثقفی، بر روی جزئیات دیالوگ های فیلمشان متمرکز شده اند و تلاش نموده اند تا حد امکان از اضافه گویی پرهیز نمایند.

« بیست و یک روز » همچنین از تدوین مناسبی نیز برخوردار است و مخصوصاً در دقایق آخر، ضرباهنگ فیلم ریتم تندتری را نیز به خود می گیرد. فلسفه حضور قطار در انتهای داستان که می تواند استعاره از مشکلات تمام نشدنی آدمهای داستان باشد، به خوبی مفهوم خود را به تماشاگر منتقل می نماید و سکانس آخر نیز هماهنگ با کلیت داستان، پیام ارزشمند خود را به مخاطب ارائه می نماید.

اما در میان روایت نسبتاً یکپارچه فیلم، « بیست و یک روز بعد » مشکلاتی هم در خود دارد که با حذف آنها می شد اثر به مراتب یکدست و بهتری را روانه سینما کرد. از جمله این موارد معدود خرده داستانهای کم اهمیتی هستند که کارکرد چندانی در داستان نمی یابند و کمکی به گسترش دنیای قهرمان داستان نمی کند. جلوه های ویژه فیلم نیز یکی دیگر از نقاط ضعف به شمار می رود که اگرچه خردمندان ایده قابل احترامی به جهت وجود آن در فیلم داشته ( برای به تصویر کشیدن قطار ) اما شاید اگر می شد آن را به نوعی حذف یا با کیفیت بهتر به تصویر می کشید، تاثیر بهتری بر ذهن بر جای می گذاشت.

با اینحال باید از « بیست و یک روز » بعد به عنوان یک اثر ارزشمند در وضعیت کنونی سینما یاد کرد. اثری که فیلمنامه و کارگردانی قابل قبولی دارد و بازی بازیگرانش نیز قابل دفاع می باشد. فیلم جدید محمدرضا خردمندان اگرچه عالی نیست و ضعف هایی را به خود می بیند، اما ویژگی قصه گویی دارد و قهرمان می سازد، قهرمانی که مدتهاست در سینمای ایران آن را شاهد نبوده ایم.