این فیلم در وهله اول انسان را به یاد تولیدات سالهای اوج کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان می اندازد. کیفیتش هم به خوبی همانهاست و مخاطب را با خود همراه میکند اما چند اشتباه کوچک و بزرگ باعث شده تا در بهترین حالت با فیلمی متوسط سر و کار داشته باشیم.

  این فیلم در وهله اول انسان را به یاد تولیدات سالهای اوج کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان می اندازد. کیفیتش هم به خوبی همانهاست و مخاطب را با خود همراه میکند راستش در نیمه اول فیلم میترسیدم که نکند چگونگی وارد شدن یک کودک به انجمن فیلم کوتاه و جدی گرفته شدن او و تلاش برای فیلم کوتاه ساختن در حد پیش فرض بماند اما شخصیت خلق شده کودک باعث میشود که این موضوع ساخته شود و نیازی به روایت بیشتر چگونگی این مسئله در فیلم نباشد با این وجود اما چند اشتباه کوچک و بزرگ باعث شده تا در بهترین حالت با فیلمی متوسط سر و کار داشته باشیم. مشکل اول فیلم میتواند کل فیلم را پا در هوا کند. تاخیر در تماس گرفتن تهیه کننده با پسر باعث تمامی اتفاقات میشود و همانجا که آقای کارگردان دلیل تلاش برای متوقف کردن قطار را میپرسد تلاش نویسنده فیلم بیست و یک روز بعد برای نشان دادن دلیل تاخیر است. در واقع آقای کارگردان مشغول کلنجار رفتن با این طرح اولیه بوده و پس از چند روز که کلنجار رفتنش تمام شده تصمیم به خرید طرح میگیرد. اما مشکل اصلی این است که وقتی طرحی تا این حد برای کسی جذاب است که همان لحظه در ذهنش ایجاد سوال میکند، طبیعی تر آنست که آنرا همان روز بخرد و بعد با آن کلنجار برود نه اینکه اول کلنجار برود و بعد بخواهد بخرد! پس منطق کار گویی بد طراحی شده است. اگر هم دلیل تاخیر چیز دیگریست باید در دنیای فیلم به نوعی نشان داده شود که متاسفانه این اتفاق نمی‌افتد. مشکل دوم فیلم مشکل در بخشی از داستان فیلم است. وقتی طلبکار چکی یک میلیونی را از دست پسر میگیرد منطقی آنست که برود و آنرا با خود پسر نقد کند و پولش را از روی آن بردارد نه اینکه چک را پیش خود نگه دارد و بگوید هر موقع پولم را دادی چک را پس میدهم! این اشتباه کل اتفاقات رخ داده در بعد از این ماجرا را که به تبع این مسئله ایجاد میشود پا در هوا میکند. مشکل سوم فیلم مشکل رواییست. بود و نبود پدر سینا (پسر پولدار قصه) هیچ فرقی ندارد و میتوانست روایت نشود. هدیه دادن دوربین هم به دلیلی که در مشکل بعدی میگویم هیچ مسئله ای را در داستان حل نمیکند. مشکل چهارم به قصه بر میگردد. در این فیلم مسئله ساختن فیلم توسط کودک آنهم با آن موضوع خاص که در سر دارد مقدمه ای برای داستان اصلی که تلاش برای نجات دادن جان مادر است میشود. در این شکل از پایان بندی، ماجرا آنجا که باید شروع شود به پایان میپذیرد. در واقع ایستادن قطار توسط پسر در شکل فعلی فقط نیروییست که از بابت این اتفاقات نصیب او شده است. ولی با این ایستادن چه اتفاقی قرار است بیفتد؟ و اصلا بعدش چه؟ ممکن است عده ای قطار را نماد تکنولوژی و مشکلات پیش آمده توسط آن از جمله سرطان بگیرند و مسئله ایستادن قطار توسط پسر را به شکل نمادین نشانه تلاش و موفقیت پسر در رفع مشکلات بعدی بدانند اما هیچ نمادی به خودی خود ساخته نمیشود و قطار در این فیلم نمادی از هیچ چیز نشده است. اینجاست که پایان  ابتر میماند و به نظر من اگر نشان داده میشد که مسافرین از داخل قطار به بیرون نگاه میکنند و بعضی از آنها پیاده میشوند میتوانست به شکلی نمادین موضوع را حل کند چون در بخش ورود برادر کودک داستان در قطار با انسانهایی روبه رو میشویم که سعی در حل مشکل پسر کوچک و دیگر مسایل دارند و به بیرون نگاه کردن آنان و پیاده شدن بعضی از آنها از قطار به شکل نمادین نشانه ای از رفع مشکلات توسط مسافرین قطاریست که همیشه از کنار حاشیه نشینان رد میشدند و هیچ نگاهی به انان نمیکردند اما موضوع در پایان فیلم تغییر میکند وآنان از قطار پیاده میشوند و کاری که خود کودک فیلم هم نمیدانست برای چه باید انجام میداد بعد از آنکه با قدرت درون توانست به انجامش برساند، به نتیجه ای ملموس میرسد و اینگونه بین داستان اول و دوم ارتباط برقرار شود؛ ارتباطی که با توجه به پایان بندی فعلی فیلم برقرار نمیشود. ضمن اینکه با توجه به فضای فیلم پایان بندی نمادین و رویایی ذکر شده نه تنها باعث شعار زدگی نمیشد که فیلم را تبدیل به فیلمی با تاثیر اجتماعی میکرد.