اکسیدان فیلمی ست برای مخاطب عام سینما و مهم تر از آن اثری ست برای خانواده، چرا که اکسیدان دیالوگ های مستهجن ندارد و سعی کرده با تمامی اِلمان های کمدی شرایطی را بوجود بیاورد تا تماشاگرش را از فیلم راضی نگه دارد

اکسیدان دومین فیلم حامد محمدی کمدی موفقی ست که توانسته با رعایت مختصاتِ ساختاری از تماشاگرش خنده بگیرد، اساسا اکسیدان بر پایه و اصول کمدی شکل گرفته و این مهم ترین امتیاز فیلم محسوب می شود، اکسیدان به ابتذال نمی رسد هجوگویی نمی کند و راه درستی را در پیش می گیرد، در چند ماه اخیر تعدادی فیلم کمدی اکران شدند که به دیالوگ های مستهجن یا به بازیگرانش متکی بودند، اساسا آن فیلم ها فارغ از موقعیت های کمدی با هر ترفندی مخاطب را به خندۀ مصنوعی مجبور می کردند اما اکسیدان با هدف مشخص در بوجود آوردن موقعیت های کمدی از تماشاگرش خنده می گیرد. اکسیدان سوپراستار کمدی ندارد اما محمدی با توجه به هدف فیلمنامه به درستی بازیگرانش را انتخاب کرده و آن ها را گاه در موقعیت های درام قرار می دهد زیرا که اکسیدان قرار است از یک اتقاق درام به کمدی برسد که اتفاقا محمدی توانسته به هدف نهایی اش برسد؛ اصلان برای رسیدن به نامزد فراری اش می خواهد ویزا بگیرد و از ایران خارج شود، بهمن به عنوان یک واسطه راه هایی را به او پیشنهاد می کند که بتواند زودتر ویزا بگیرد، شاید برای شما سوال پیش بیاید که اکسیدان فیلمنامۀ منسجمی ندارد!  بله درست است اگر چه اکسیدان حال و هوای کمدی دارد اما در فیلمنامه ضعف های چشمگیری دارد ولی باید نکته یی را در نظر داشته باشیم که این فیلم قبل از فیلمنامه، قصۀ جذابی برای خلق لحظات کمیک دارد که به درستی به آن پرداخت شده، اکسیدان بازیگر کمدی محبوبی ندارد که بخواهد به واسطه ی حضور او مخاطب جمع کند و گیشه را از آن خود کند ، این فیلم با کمدی ظریف و جاافتاده اش گاهی هم کنایۀ سیاسی می زند و گاهی هم به مذهب نزدیک می شود که این مسائل از دغدغه های مهم حامد محمدی است، شوخی های بامزه یی در دیالوگ ها نهفته شده که در اوج دراماتیک بودن به کمدی تبدیل شدند موقعیتی  برای اصلان پیش می آید که لباس پدر روحانی به تن کند و دیالوگ هایی که به عنوان یک پدر روحانی به آدم ها می گوید برای تماشاگر جذاب است، از سوی دیگر محمدی شخصیت بهمن را به این فیلم اضافه کرده تا با دیالوگ های بامزۀ او به کمدی فیلم عمق بدهد، اساسا اکسیدان فیلمی ست درباره ی مهاجرت که به لحنِ کمدی به آن پرداخت شده این انتخابِ لحن از سوی فیلمساز اکسیدان را به دوبخش تبدیل کرده است بخش اول عشقی که میان اصلان و نگار است که محمدی خیلی زود از آن می گذرد به طوری که بخش اول فیلم گنجایش لازم را برای نشان دادن لحظات بیشتر رابطۀ عاطفی اصلان و نگار را در بر داشت، فرار نگار با چک پنجاه میلیونی اصلان و اینکه پدر نگار فقط در یک سکانس به اصلان می گوید که نگار رفت و دیگر پدر نگار را برای جست و جوی دخترش نمی بینیم یا اینکه حضور خانم بهاری به عنوان حسابدار یا شهره فقط به جهت پایان بندی فیلم تدارک دیده شده اند ، نه خانم بهاری و نه شهره هیچ کارکردی برای پیشبرد قصه ندارند به غیر از این که خانم بهاری به اصلان بگوید که نگار را فراموش کنید او ازدواج کرده و حالا اصلان هم که دیگر دستش به نگار نمی رسد تصمیم می گیرد با خانم بهاری ازدواج کند، فارغ از هر پیش زمینه یی برای نشان دادن روابط عاطفی به مخاطب! اما نمی شود به فیلمی مثل اکسیدان سخت گرفت چرا که این فیلم با مزه پرانی هایش سعی می کند اوقات خوشی را برای تماشاگرش فراهم کند ، نمی شود از این فیلم انتظار داشت که فیلمنامه بر پایه و اصول استاندارد دراماتیک یا کمدی نوشته شده باشد چرا که محمدی قصد داشته یک فیلم کمدی با رگه های احساسی و در موازات آن به مسائلی بپردازد که رنگ بوی سیاسی و مذهبی دارد، اگر به کلیت فیلم متمرکز شویم قطعا به این مسئله پی خواهیم برد که موضوع اکسیدان بکر و جدید بوده و مسیر کمدی به درستی طی شده اتفاقاتی هم که در فیلم شاهد آن هستیم مثل طرز لباس پوشیدن و مو رنگ کردن اصلان که می خواهد خود را ترنس جابزند تا ویزا بگیرد به هیچ وجه سخیف و مستهجن نمی باشد چرا که اجبار باعث شد که او دست به این کار بزند اکبرعبدی در فیلم آدم برفی را به یاد بیاورید، نکتۀ حائز اهمیت در خلق چنین موقعیت هایی هم به کمدی فیلم کمک می کند و هم به فضای درام فیلم، زیرا اصلان برای رسیدن به نگار حاضر است دست به هر کاری بزند جز جاسوسی کشورش که در سفارت انگلیس از او درخواست می شود....

اکسیدان فیلمی ست برای مخاطب عام سینما و مهم تر از آن اثری ست برای خانواده، چرا که اکسیدان دیالوگ های مستهجن ندارد و سعی کرده با تمامی اِلمان های کمدی شرایطی را بوجود بیاورد تا تماشاگرش را از فیلم راضی نگه دارد، اگر ضعف های فیلمنامه و حفره های آن را نادیده بگیریم می شود این فیلم را صرفا یک کمدی بی ادعا تلقی کرد، چرا بی ادعا؟ اکسیدان رضاعطاران یا حمیدفرخ نژاد یا پژمان جمشیدی ندارد که بخواهد به آن ها متکی شود، اکسیدان فیلم تجاری نیست یک کمدی جمع و جور که با هدف مشخصی ساخته شده و اساسا نمی شود از همچین فیلمی توقع خاصی داشت مشخصا این فیلم برای سرگرمی مخاطب ساخته شده و به هدف نهایی ام رسیده، خنده های تماشاگران واقعی ست چرا که موقعیت های کمیک این فیلم باسمه ای و تقلبی نمی باشد. در بعضی از سکانس ها قصه به سمت و سوی ملودرام می رود اما فیلمساز نمی گذارد که این سکانس ها دوام داشته باشد زیرا که سکانس های ملودرام بسترسازی مناسبی می کنند تا کمدی اثر گسترش یابد.

اکسیدان با تمامی کم و کاستی های نوشتاری اش، قاب های درخشانی دارد، ریتم مناسب و ترکیب قابل قبولی دارد و چیدمان یکدستی در سکانس ها دیده می شود، در بخش بازیگری جواد عزتی برای اولین بار توانسته از نقش های گذشته اش جدا شود و در نقش اصلان در کاراکتری معلق در کمدی و درام بدرخشد، امیر جعفری بعنوان یک پارتنر کمدی با استفاده از لحن بازی و نحوۀ دیالوگ گویی اگر چه تا حدودی به نقش های قبلی اش شباهت پیدا کرده اما وی با درک درست از نقش در غالب کمدی به درستی بهمن را به شخصیت تبدیل کرده است.

اگر به کارنامۀ هنری حامد محمدی نگاهی بی اندازیم درک خواهیم کرد که وی فیلمساز و نویسندۀ دغدغه مندی ست طلا و مس یا حوض نقاشی را نوشته است یا فیلم فرشته ها باهم می آیند را ساخته انگار این فیلمسازِ جوان دغدغۀ استفاده از دین یا مذهب را در فیلم هایش دارد در همین اکسیدان هم فارغ از نکات کمدی اش در لایه های زیرین آن به مذهب و دین پرداخته که این به دغدغه های درونی اش برمی گردد، نمی شود گفت اکسیدان برای حامد محمدی قدمی رو به جلو محسوب می شود یا نه، اما وی ریسک بزرگی کرده که بعد از فیلم فرشته ها باهم می آیند سراغ کمدی رفته است، بعید نیست که فیلم سوم محمدی ژانری دیگری داشته باشد چرا که فیلمسازِ جوانِ ما با این دو فیلم نشان داده که می تواند قاعدۀ عادت را برهم بزند و تجربه گرایی کند مطمئنا تجربه گرایی در هر ژانر با رعایت اصول می تواند برای فیلمساز و مخاطب جذاب داشته باشد.