داستان « متولد ۶۵ » روی کاغذ پتانسیل های بالایی برای تبدیل شدن به یک اثر سرگرم کننده را دارد. این داستان می تواند موضوعات فرعی فراوانی را شامل شود که در نهایت به آگاهی اجتماعی و خودشناسی دو شخصیت اصلی منجر شود و اگر هم کمی داستان باهوش تر باشد، کنایه های اجتماعی را هم بصورت هوشمندانه مطرح نماید. اما فیلمنامه ای که جمیله دارالشفایی ( طرح از مجید توکلی ) به رشته نگارش درآورده موفق نمی شود به هیچکدام از ویژگی های ذاتی داستان بپردازد.

پسر و دختر داستان بی آنکه فیلم شرایطی برای شیطنت های آنان مهیا نماید، یکدفعه به دل مکان های مختلف از جمله فروشگاه و نمایشگاه ماشین می زنند و این و آن را سرکار می گذارند؛ در حالی که فیلمساز ابدا توجهی به این موضوع نکرده که حداقل در جایی مثل نمایشگاه ماشین افراد بسیار سخت گیر تر و باهوش تر از آن هستند که کسانی مثل پسر و دختر فیلم آنها را دست بیندازند! دیگر منطق های داستانی فیلم در شرایط مشابه نیز بی توجه به جزئیات به تصویر کشیده می شوند و نشان از بی تجربگی مطلق کارگردان و نویسنده در نگارش و کارگردانی موقعیت ها دارد.

با اینحال مهم ترین ایراد فیلم در نیمه دوم آن یعنی زمانی که الهام و امیر به خانه فرد ثروتمند وارد می شوند و در آن گرفتار می شوند آغاز می شود. پس از این اتفاق، مجید توکلی انواع و اقسام پرداخت های کلیشه ای از موقعیت ها گرفته تا شخصیت پردازی را به مخاطب ارائه می نماید. از مرد بیلیارد باز گرفته تا زن ثروتمندی که عاشق عتیقه جات است! همه این شخصیت ها با چنین تعریف یک خطی در کنار یکدیگر جمع می شوند تا به حساب پسرک که با یک کلاهبردار اشتباه گرفته شده برسند.

نکته عجیب در اینباره تاکید فیلمساز بر ایجاد حس تعلیق در داستان با تکیه بر کات های عجیب و غریب است که نه تنها باعث نمی شود کنجکاوی مخاطب برانگیخته شود، بلکه با توجه به مشاهده رفتار اهالی خانه و نزدیکانشان که بر روی یک خط مستقیم از تعریف شخصیت پردازی تک بُعدی حرکت می نمایند، خیلی زود گره گشایی می شود.

این مجموعه اشتباهات در نهایت منجر به نمایش سکانس پایانی فیلم می گردد که مهر تاییدی است بر عدم تجربه فیلمساز در ساخت و پرورش سوژه ای که قابلیت قصه گویی داشته است. مخاطب اگرچه پیش از رسیدن به انتهای فیلم به راحتی رخدادی که پیش خواهد آمد را حدس می زند و از حدس و گمان خویش نیز پشیمان نمی گردد، اما احتمالاً مهمترین شگفتی و غافلگیری فیلم را خود کارگردان با رقم زدن سکانس پایانی منجر گردیده است یعنی جایی که حتی تماشاگر بالغ فیلم نیز قادر به حدس زدن این موضوع نبود که تا چه حد این پایان بندی می تواند بد، زمخت، بی مزه و البته مناسب برای آثار ویدئویی باشد.بازی بازیگران فیلم نیز چنگی به دل نمی زند و ویژگی در نقش آفرینی آنان به چشم نمی خورد. فیلم لحظه ای برای تماشای بازی برجسته بازیگران مهیا نمی کند و اغلب زمان فیلم به بگو و مگو می گذرد.

« متولد ۶۵ » اثری ضعیف و غیرقابل قبول است که در عصر حاضر نه توان راضی کردن مخاطب جدی سینمای ایران را دارد و نه مخاطبی که سینمای حرفه ای جهان را دنبال می نماید. شاید کارگردان فیلم پس از دیدن اثری که ساخته بتواند به این موضوع پی ببرد که تمام عناصر تعلیقی که در اثر به کار برده، تمام دقایقی که افراد دچار سوء تفاهم هستند و تمام دلایلی که باعث می شود به تماشای فیلم بنشینیم، با یک تماس کوچک قابل برطرف شدن بود و نیازی به کِش آمدن داستان نبوده است. « متولد ۶۵ » در بهترین حالت ممکن می توانست یک فیلم کوتاه جمع و جور باشد.

منبع :moviemag.ir