فیلم نوشت فیلم نوشت

محسن دریالعل
محسن دریالعل

محسن دریالعل

مگر می‌شود ۸۵ دقیقه از کثیفی صحبت کرد و در پنج دقیقه آخر همه چیز به خوشی برسد؟ مگر می‌شود مخاطب را تا خرخره در سیاهی غرق کرد و فقط در لحظه‌ای او را نجات داد؟

محسن دریالعل

انگار این مردان هوسبازِ چشم‌چران و زنان بدکاره‌ی هرجایی نمی‌خواهند دست از سر سینمای ایران بردارند. معلوم نیست این جماعت اهل هنر در کدام هوا تنفس می‌کنند که «خیانت» دست از سرشان برنمی‌دارد.

 

«هفت‌ماهگی» هم در همین اتمسفر زیست می‌کند. اتمسفری مملو از نگاه‌های هوس‌باز و در حسرت. آنقدر جهان فیلم تاریک است که تحمل آن تا پایان که کورسوی امیدی نمایان شود سخت است. امیدی که شاید اگر فشار رسانه‌ای و شعار دولت نبود این چند دقیقه آخر فیلم هم با همان تلخ کامی تمام فیلم تمام می‌شد تا جز سیاهی چیزی به خورد مخاطب داده نشود.

 

«هفت ماهگی» روایت جامعه‌ای است که مردان به دنبال هوسی جدیدند و زنان به دنبال آغوشی تازه، نه علاقه‌ای در کار است و نه زندگی‌ای. تنها شک و خیانت است که زندگی را به پیش که نه، پس می‌زند، زندگی که فقط از دستی به دست دیگر می‌رود و چیزی برای دلبستن ندارد.

مسئله‌ی مهم اما این است که فیلم هاتف علیمردانی همان سازی را کوک می‌کند که خودش ادعای نقدش را دارد؛ هرزگی و بی بند و باری. مگر می‌شود ۸۵ دقیقه از کثیفی صحبت کرد و در پنج دقیقه آخر همه چیز به خوشی برسد؟ مگر می‌شود مخاطب را تا خرخره در سیاهی غرق کرد و فقط در لحظه‌ای او را نجات داد؟ سینما قانون خود را دارد، برگ برنده با آن است که ۸۵ دقیقه بی‌هیچ ایرادی و به زیبایی بر پرده نشسته است، نه فقط آنکه در پایان‌بندی به نمایش کشیده شده است. که اگر اصل آن نتیجه‌گیری اخلاقی انتهای ماجرا بود خیلی از فیلم‌های هالیوودی از فیلم‌های ایرانی برای اکران مناسب‌ترند و همین فیلم‌فارسی‌های مبتذل پیش از انقلاب از بسیاری از آثار فعلی اخلاقی‌تر. اما مسئله‌ای که به آن توجه نمی‌شود این است که نمی‌شود با نشان دادن زشتی باعث افزایش زیبایی شد، حتی اگر شما آن زشتی را نقد کنید. این نشان دادن زیبایی است که باعث رشد می‌شود.

 

اما اگر کمی از حرف و جهان فیلم هم فاصله بگیریم با اثری شلخته و مبتنی بر حادثه و اتفاق‌های خارج از جهان فیلم روبرو هستیم, اثری که نه‌تنها در روایت داستان هیچ ظرافتی به خرج نداده است، بلکه در بازی‌ها نیز به همان شلختگی و گل‌درشتی سعی می کند ضعف‌های فیلم را بپوشاند، که نه تنها کمکی به آن نکرده بلکه خود نیز به ضعف‌های فیلم اضافه شده است.

 

در کل آخرین اثر هاتف علیمردانی نه حرف درست و حسابی برای گفتن دارد و نه ساختار قابل تحملی که فیلم را پیش ببرد. فیلمی بی‌ساختار و کثیف که فقط ادای مصلح بودن را درآورده است.



منبع :rajanews.com

----- 0 0
نقد فیلم دارکوب
نقد فیلم دارکوب

نقد فیلم دارکوب

آخرین تجربه بهروز شعیبی در سینما نشان می دهد او از جمله کارگردان هایی است که علاقه دارد در عرصه ها و گونه های مختلف سینمایی طبع آزمایی کند و به تجربیات گذشته خود بیفزاید. مرور آثار قبلی شعیبی نشان می دهد ایشان با وجود تمایل به ساخت آثار قهرمان محور و قصه گو همواره با نمایش فضای انتزاعی و ایزوله جامعه فاصله گذاری کرده اند و مطلبی برای ارائه به مردم عادی جامعه به عنوان اصلی ترین مخاطب سینما داشته اند.
Powered by TayaCMS