فیلم نوشت فیلم نوشت

میثم کریمی

مقالات(4)

ماجان حرکت در گذشته
ماجان حرکت در گذشته

ماجان حرکت در گذشته

نخستین فیلم رحمان سیفی آزاد مسیری را طی می کند که سینمای ایران تقریباً سه دهه پیش آن را طی کرده بود و سرشار از مضامین ملودرامی بود که در آن یک خانواده با بحرانی بی پایان ترسیم می شد و قرار نبود کوچکترین بارقه امیدی در آن جریان یابد. سینمایی که نفرین و لعل، تنها رویکردش بود و مفاهیم موجود در داستان نیز از اثری به اثری دیگر منتقل می شد.
نگار ; فضایی معماگونه و گاهاً سورئال
نگار ; فضایی معماگونه و گاهاً سورئال

نگار ; فضایی معماگونه و گاهاً سورئال

در روزهایی که اغلب آثار سینمایی در ایران فضایی آپارتمانی داستانشان را روایت می کنند، « نگار » اثر متفاوتی محسوب می شود که با مولفه های سینمای سورئال و تا حدی جنایی - اکشن، ساخته شده تا مخاطب سینمای ایران تجربه جدیدی را در سالن سینما پشت سر بگذارد. سالنی که سالهاست درش به روی آثار شاخص جهانی در چنین ژانری بسته شده تا تماشاگر ایرانی با فقر هیجان و تفکر، به تماشای تولیدات سینمای کشورش بنشیند و با کمترین میزان توجه به محتوای آثار بنگرد. « نگار » اما با رویکردی متفاوت به سینما آمده تا این قاعده کلی را تغییر دهد و مسیری جدید در سینمای ایران همواره نماید. اما مشکل اینجاست که تمام این تغییرات در نقابِ فیلم به چشم می خورد و فضایی که در پَسِ نقاب وجود دارد، حال و هوای متفاوتی دارد!
در دو نیمه!
در دو نیمه!

در دو نیمه!

جدیدترین اثر حمید نعمت الله با یک مقدمه بسیار خوب آغاز می شود. مرد میانسالی که در زندگی انواع و اقسام شکست را تجربه کرده و حالا یک فرد به شدت عصبی و پرخاشگر است و جامعه نیز ابداً سر سازگاری با او ندارد. این شخصیت به خوبی تا نیمه های داستان پرورش پیدا می کند و مخاطب را با خود همراه می کند. ما می توانیم با نریشن های فراوانی که با صدای خود فرید بیان می شود و در واقع افکار مالیخولیایی او را برای تماشاگر شرح می دهد، با ذهن بیمار او آشنا شویم و تضاد درون و بیرونی او را زندگی اش شاهد باشیم. نحمیت نعمت الله به خوبی موفق می شود تا شخصیتش را در نیمه اول داستان تا حد زیادی بسازد و تماشاگر را مجاب کند تا با او همراه شود.
نقد فلیم هزارپا مختص سینمای ایران
نقد فلیم هزارپا مختص سینمای ایران

نقد فلیم هزارپا مختص سینمای ایران

ژانر کمدی در تاریخ سینما فراز و نشیب فراوانی داشته است. شاید بتوان گفت شاهکارترین کمدی های تاریخ سینما مربوط به دوران صامت می باشد. یعنی جایی که باستر کیتون و مخصوصاً چارلی چاپلین، آثار فاخری را روانه سینما کردند که باعث خنده مفرط تماشاگر می شدند. در این میان « عصر مدرن » چارلی چاپلین بهترین مثال است. اثری که در عین تلخ بودن و پرداختن به بحران صنعتی شدن ایالات متحده، موقعیت های بی نظیر و هوشمندانه ای خلق می کرد که قهقه تماشاگر را در عین عمیق بودن مفاهیم به تصویر به همراه داشت. اما تعریف کمدی در سالهای اخیر سینمای ایران متفاوت از تعریف اصولی اش می باشد و بر پایه قوانینی شکل گرفته که مختص به سینمای ایران است.
Powered by TayaCMS