مدتی بود در این آشفته بازار سینمای ایران به دنبال فیلمی بودم که حس زیبای زندگی را به مخاطب القا کند. فیلمی که لحظه لحظه اش به شما انرژی مثبت بدهد و شما را با روایتی همراه کند که همه سکانس هایش زندگی است. نفس دومین فیلم اکران شده نرگس آبیار (پس از فیلم تحسین برانگیز شیار۱۴۳) این روزها دوران جشن فجر خود را سپری می کند و به راستی نفس، نفسی دوباره به جشن سینمای ایران بخشید.

فیلم روایت چهار کودک به نامهای بهار، نادر، کمال و مریم است. بهار محوریت اصلی فیلم را دارد. دختری که از هفت سالگی تا ده سالگیش تصویر می شود. بهار رؤیاهای شیرین کودکی خود را با خود زمزمه می کند به امید محقق شدنشان. بهار آرزو دارد دکتر شود تا تنگی نفس پدر خود را درمان کند. این کودکان در کودکی مادر خود را از دست داده اند و با پدر و نامادری پدر خود زندگی می کنند. فضای فیلم سالهای ۵۷ تا ۶۰ را روایت می کند.

شخصیت پردازی فیلم فوق العاده زیبا و حرفه ای انجام شده بود. همه بازیگران اعم از پدر، مادربزرگ، کودکان و حتی خانم معلم بهار، به درستی در پازل زیبای فیلم گنجانده شده بودند. تصویرسازی و صحنه سازی فیلم خیلی خوب از آب در آمده بود. واقعا حال و هوای سالهای ۵۷ تا ۶۰ برای تماشاگر زنده می شد. نکات ظریف طراحی صحنه به خوبی رعایت شده بود. صحنه هایی که در یزد گرفته شده بودند خیلی حرفه ای و خوب طراحی شده بودند. آداب و رسوم یزدی ها در محرم به خوبی نمایش داده شده بود. وقتی این صحنه آرایی زیبا را با فیلم هایی نظیر «کیمیا» مقایسه می کنیم می بینیم که انصافا چه پولهایی برای چه پروژه هایی به هدر می رود. در بین نکات فنی فیلم شاید بتوان دوربین روی دست را از نقاط منفی فیلم قلمداد کرد. بعضی سکانس ها به خاطر مدیریت ضعیف دوربین خسته کننده شده بود اما سکانس هایی که دوربین از بالا تصویربرداری کرده بود مانند یزد و مراسم محرم بی نظیر بود. مدت زمان فیلم چیزی حدود بیست دقیقه زیاد بود. نیم ساعت آخر واقعا خسته شده بودیم.

نفس روایت زندگی بود. زندگی سراسر زیبا و بی آلایش دخترکی که در بهار زندگی خود  است. داستان از زبان بهار روایت می شود. این سبک روایتگری را سالها بود در سینمای ایران ندیده بودیم. سبکی کودکانه که دقیقا بر روی کودک درون تماشاگر دست می گذارد و حس همزاد پنداری را در او زنده می کند. نفس مخاطب را به کودکی خود پرت می کند. کودکی که برای خوب بودن حتی حاضر است موهای ژولیده اش را مرتب کند تا اطرافیان دوستش بدارند اما بهار مادری ندارد تا موهایش را هر روز شانه کند. کودکی که آنقدر باهوش است که وقتی همکلاسی هایش مشغول یادگیری الفبا هستند، او کتاب می خواند. اما بهار کتاب مناسبی در اختیارش نیست تا با خواندنش لذت ببرد. بهار دوست دارد قرآن یاد بگیرد اما اکرم خانم مربی مکتبخانه با زور و کتک او را به قرآن خواندن وا می دارد. بهار کودکی است که صادقانه در جهت رسیدن به آرزوهایش قدم بر می دارد اما زمانه گام هایش را کوتاه کرده است. همه این عوامل به اضافه بازی های بسیار زیبای بازیگران دست به دست هم دادند تا بهترین انرژی به مخاطبین داده شود.

نفس پایانی جذاب دارد. تا لحظه های آخر به این فکر می کردم که چگونه تمام می شود.  البته بهتر است پایانش را نگوییم تا با بهار همسفر شوید و خودتان شیرینی یا تلخی پایانش را بچشید.

نرگس آبیار با این فیلم نشان داد که می شود به او برای کارهای ارزشی امید بست.

مدتها بود بعد از دیدن فیلمی تا این اندازه حس خوبی پیدا نکرده بودم. نفس را ببینید تا نفسی تازه به روحتان دمیده شود.

منبع : سلام سینما

http://yon.ir/pqy4 لینک : 

منبع :salamcinama.ir